Stage in Kameroen

Het was me gisteren een dagje! Giacamo had me gevraagd om twee maal naar Maroua te rijden met Aminou (de nieuwe verantwoordelijke voor de boerderij) om voedsel te kopen voor de boerderij. Geen probleem! Tot we aankwamen in Maroua! 50 zakken van 50 kg graan en dit in de Mitsubishi jeep die in België waarschijnlijk 20 jaar geleden een rode kaart heeft gekregen in de keuring, die daarna 5 jaar heeft gereden in Polen en nu reeds 15 jaar dienst doet voor de Fondation. Zwaar overbeladen was het dus even een probleempje om op het asfalt te geraken. Ik kan je garanderen dat het geen makkie was. Mensen met Afrikaanse ervaring zullen me waarschijnlijk verstaan (de drukte van de stad, de plotse hellingen van 45°, het rijgedrag,…).
Eenmaal uit het centrum van Maroua had mijn hart tijd om even minder snel te kloppen tot de politie aan het “carrefour de Mokolo” me tegen hield. Ik moest de wagen aan de kant zetten en naar hen toe komen. Daar zitten dan 7 politiemensen op een rij onder een boom in de schaduw die beginnen met vragen te stellen en je papieren te controleren. Ze vroegen me of ik ook zo overbeladen reed in Europa. Het belangrijkste is dat je geen discussie begint, dat je papieren in orde zijn en dat je zegt dat het voor “Fondation Bethleem de Mouda” is. De meeste kennen de instelling door de goede naam die het heeft. De kans is dan ook vrij groot dat je niets moet betalen om hun zakken te vullen. Het leuke is dat iedereen 5 minuten mijn pasport heeft bekeken. Waarschijnlijk is het één van de eerste keren dat ze een “elektronisch beveiligd pasport” zien.

Vandaag ben ik met Emmanuel naar Durbey (dichtbij Mayo Oulo, een stuk voorbij Guider – ongeveer 150 km van Mouda) geweest met “le blue”. Durbey ligt in het zuidelijk gedeelte van het Mandara gebergte (ten noorden ligt het toeristische Rhumsike en Mora). We hebben Amadoe en Maldarou (broer (6 jaar) en zus (5 jaar) naar huis gebracht voor de congé. De Fondation is daar bezig met de constructie van een huis voor hun moeder. De moeder is weduwe en had de middelen niet op hen op te vangen. Amadoe en Maldarou wonen daardoor reeds enkele maanden in de Fondation. In deze maanden zijn ze een beetje de lievelingen geworden van iedereen die met hen werkt! En ze zijn echt wel zalig… ! Het was een hele ervaring om eens een grote afstand met de auto te rijden. Het ene moment heb je om de 2 meter een put van 20 cm, het andere moment heb je de mogelijkheid om 120km/uur te rijden. Met “le blue”… “Le blue” is de luxe jeep van de Fondation. Airco, ‘Sylver’-stuur (Rietje, dit is een Ekkid Ydnew en Njitram woordspellinkje é),… . Een auto van enkele miljoenen CFA’s (wat een heus kapitaal is in Kameroen)! Giacamo had me aangeraden om de auto steeds te sluiten als ik uitstap. Ik zat zeer dicht tegen de Nigeriaanse grens en daar is het zeer gevaarlijk. Er vroeg iemand om mee te rijden tot aan Guider (auto stop is hier het alledaagse transport). Gelukkig was Emmanuel mee die de gewoontes en de gevaren ook een beetje kan inschatten… . De persoon zei dat hij student was in Guider, maar een studentenkaart, een identiteitskaart,… kon hij niet tonen. Dit wekte dus enige argwaan op. De kans zat er dus in dat het één of andere Nigeriaanse bandiet was die halverwege de rit een mes in mijn keel zou zetten en me verplichten om de auto aan de kant te zetten.
Het is dus zeer belangrijk dat je elke seconde zeer attent bent voor eventuele gevaren. In het terugkeren heb ik nog een leuke ervaring meegemaakt. Opeens stak een groep van 30 apen de baan over. Ik keerde terug om het beter te zien, maar ze waren reeds weggevlucht door het geluid. Maar 100 meter verder waren hun vriendjes die nog niet weggevlucht waren. Ik heb enkele foto’s kunnen nemen, maar het is moeilijk om het te zien! De groep telde zeker een 100 tal apen! Sommigen met een kleine op hun rug! Echt wel leuk om te zien… Afrika blijft verbazen…

Nog enkele weetjes:
- Guider en omstreken kennen, in vergelijking met andere regio’s zeer veel asfaltwegen. Dit komt omdat de vorige president (Ahidjo) afkomstig was uit die regio.
- Zaterdag, zondag en maandag ga ik op bezoek in Nguetchewé waar Zuster Lea verblijft! Het is voor haar dat ik enkele pakjes (stylo’s, agenda’s,…) mee had uit België.
- Ik heb dinsdagavond naar het ziekenhuis gereden met een baby uit de crèche. Hij had reeds enkele dagen hevige diarree en moest telkens dat hij at over geven. Na twee dagen aan een bakster te liggen is hij vandaag terug thuis! Moest het kind in een dorp leven, zou hij waarschijnlijk gestorven zijn omdat ze de middelen niet hadden om naar het ziekenhuis te gaan (transport, kostprijs van het ziekenhuis). Gelukkig zijn er in de meeste dorpen of in de omliggende dorpen missieposten waar ze voor zo’n zaken zeker een auto hebben. De missieposten doen hier trouwens zéér goed werk in functie van het Maatschappelijk Werk. Ze fungeren bijna steeds (ook voor de Moslims) als doorverwijsfunctie. De meeste ouders hebben eerst hulp gevraagd aan de zuster of pastoor van de missiepost vooraleer ze hier in de Fondation terecht komen.
- Stefano is zijn rijbewijs een tijdje kwijt geraakt. Hij kwam zaterdagnacht om 1u30 terug van Maroua. Hij had er enkele pintjes gedronken en natuurlijk moest hij op dit uur stoppen aan de controlepost van “carrefour de Mokolo”. Daar is hij een discussie begonnen met de politiemensen. Wetende dat hij praktisch geen Frans spreekt en dat hij gedronken had, was dit absoluut geen goed idee. Het probleem is dat hij geweigerd heeft om geld te geven waardoor ze zijn rijbewijs in beslag hebben genomen. Hij moest zich de volgende dag om 9u30 op het politiekantoor melden. In de Fondation waren ze niet echt welgezind. Dit door zéér veel verschillende redenen: om 1u30 dronken terug keren naar huis is zot (straatbandieten, kwaliteit van de wegen, politie), de goede naam van de Fondation krijgt een deuk, Giacamo mag meegaan naar de politie om alles uit te leggen,…
- Danilo is voor een maand naar Europa voor een medisch onderzoek, voor enkele dossiers om geld los te krijgen van de Europese Unie voor enkele projecten, voor vakantie,… .
- Johanna is ook op weg naar huis. Ze belde me dinsdagavond dat ze vast zat in Ngoundéré! Er waren geen plaatsen meer vrij op de trein tot zondag en er waren geen vluchten. Wetende dat ze dinsdag in Douala haar vlucht naar Parijs heeft, is dit een vervelende situatie. En om de bus te nemen ben je ook enkele dagen onderweg. Normaal gezien zijn er nog steeds enkele plaatsen vrij op de trein maar je moet de juiste personen kennen. Met haar vrouwelijke charmes zal dit dus zeker lukken… En zeker omdat ze blank is! Aan de andere kant was ze ook blij want het was in Ngoundéré maar 25° ’s nachts en het regende!
- Paul Biya is in Rome om de uitvaartplechtigheid van de paus bij te wonen. Daarvoor was de vlucht Garoua – Parijs van Camair afgelast. Het vliegtuig was opgeëist door de President, en het is betaald door de passagiers van de vlucht “Garoua – Parijs”. Om je geld terug te krijgen moet je een hele papierwinkel doorgaan en meestal biedt dit geen oplossing. Tijdens zijn verblijf in Rome moet Paul er niet mee inzitten dat zijn zakken die dagen niet gevuld zullen worden. In zijn plaats zullen zijn ministers wel een centje kunnen afsnoepen van iemand.
- “Nasara, donnez-moi cadeau!” is de zin die ik reeds het meest heb gehoord uit een kindermond!
- Tot mijn grote verbazing ben ik nog maar één kilo gewonnen van de elf die ik verloren heb!