Stage in Kameroen

Ik zal eens een voorbeeldje geven van een interventie die ik hier samen heb gedaan met Emmanuel (mijn stagebegeleider):

Dinsdag was er hier een baby toegekomen van 4 maanden. Na een ruzie had de vader het kind naar Jeanne gebracht. Jeanne is iemand die hier werkt en die af en toe ook wat Maatschappelijk Werk verricht. Ze woont in Salak, een groot dorp die zeer gekend is door de nationale luchthaven “Maroua-Salak”. Emmanuel was ’s ochtends niet beschikbaar maar in de namiddag zijn we naar Salak gegaan met de moto om polshoogte te nemen van de gebeurtenis. In Salak vonden we de vader (82 jaar) terug die het kind naar Jeanne had gebracht omdat hij de middelen niet had om het te onderhouden. De moeder (25 jaar) was die nachts weggelopen naar Yakang (een dorp 4 kilometer verder) naar het huis van haar nonkel waar haar moeder bij woonde na het overlijden van haar man. Ze had het kind niet meegenomen waardoor de vader dacht dat de moeder het kind had verstoten. Hij besefte dat hij niet over de mogelijkheden beschikte om het kind deftig op te voeden en daarom bracht hij de baby naar Jeanne.
Na het verhaal gehoord te hebben van de vader zijn we naar de moeder in Yakang geweest om haar verhaal te horen. We werden hiervoor vergezeld door de neef van de vader omdat het anders onmogelijk was om de juiste hut te vinden. In Yakang (gelukkig zonder kleerscheuren aangekomen want met drie op een moto is echt niet simpel) hebben we geluisterd naar het verhaal van de moeder. Ze was weggelopen omdat er reeds een hele tijd een ruzie was in het gezin. De oorsprong van de ruzie lag hem in het feit dat de moeder in verwachting was van een andere man bij het huwelijk. De Moslimcultuur zegt dat de vader verplicht is om het kind op te voeden. Dit heeft hij ook gedaan maar er bleven strubbelingen in het gezin. Ik vroeg haar waarom ze het kind niet had meegenomen naar Yakang en haar antwoord was omdat volgens de Moslimcultuur het kind tot de vader behoort. Uiteraard wou ze het kind opvoeden en zo snel mogelijk terug zien. Ze was dan ook van plan om binnen enkele dagen terug te keren (vergezeld door haar moeder en nonkel) om een overleg te doen met haar man en zijn familie.
We zijn dan maar terug gekeerd naar de vader om te vragen of de moeder het kind verder mag opvoeden. We konden hem overtuigen door te zeggen dat de opvang van zijn kind in de Fondation of een andere instelling een financiële tegemoetkoming betekende. Daar had hij ook niet echt veel middelen voor waardoor hij de toestemming gaf aan ons om het kind naar de moeder te brengen.
Diezelfde avond zijn Roza (Italiaanse zuster die verantwoordelijke is voor de Saré’s waaronder de crèche waar de baby werd opgevangen), Emmanuel, de baby en ik naar Yakang gereden met de auto om de baby terug te brengen naar de moeder. De moeder zei niet zoveel, maar de grootmoeder heeft wel duizend maal “merci” gezegd.

Mijn bedenkingen en toevoegsels bij het hele verhaal:
- Uithuwelijken is iets waar ik het persoonlijk moeilijk mee heb, maar een vrouw uithuwelijken met een man die 57 jaar ouder kan ik echt wel niet begrijpen en verstaan.
- Gedurende de gesprekken wou elke nonkel, neef, broer, … wel zijn zegje doen waardoor we genoodzaakt waren om ons af te zonderen naar een rustige plaats.
- Alle gespreken gebeurden in het Foul Fouldé maar Emmanuel heeft steeds vertaald en ruimte gelaten voor me om vragen te stellen.
- Onze prioriteit was het kind, normaal gezien zullen beide families nu zelf proberen tot een verdere oplossing te komen om eventueel het huwelijk te redden. Maar binnen enkele weken zullen we terug keren om te kijken hoe het verder is afgelopen.

Dit is maar één verhaal, maar ik kan er gerust nog enkele vertellen als ik terug thuis ben.