Stage in Kameroen

Hupla, het weekend is voorbij maar vandaag ben ik toch naar Maroua gekomen voor onze tweede supervisie samen met Gilles, Ruth en Johan! Straks ga ik gaan eten met Frans.

Het weekend was niet echt iets bijzonders. Normaal gezien ging ik naar Maroua gaan maar de diarree heeft me tegen gehouden. De nacht van vrijdag op zaterdag was terug rampzalig. Juist voor ik ging slapen heb ik moeten overgeven en erna heb ik elk half uur een spurtje ingezet richting toilet! Hoe het komt? Ik heb er geen flauw idee van maar ik heb een vermoeden dat het komt door een mengeling van Larium en Arsumax. Voor de personen die ooit gezegd hebben dat ik een bierbuik heb: vergeet het! Ik vermoed dat ik al enkele kilo’s ben afgevallen. Ik zal binnenkort eens de weegschaal raadplegen in de verpleegruimte hier in de instelling. Ik ben benieuwd! Ik vermoed 5 à 10 kg!

Tijdens het weekend zijn de leerlingen van de CES Mindjiven op bezoek gekomen (noem het misschien ‘bosklassen’). Mindjiven is een dorp die hier niet ver vandaan ligt. Eerst was er een korte rondleiding in Bethléem en om 15u was er een voetbalwedstrijdje tussen CES Mindjiven en de leerlingen van de CFAM! CFAM verloor met 0 – 3. Ze hebben me gevraagd om in te vallen maar ik heb hen hier vriendelijk voor bedankt: ik was ziek, het was te warm, ik liep op mijn sletsen, …
’s Avonds was het theater, dans, … door de leerlingen van CES Mindjiven. Alle jongeren en kinderen uit de omliggende dorpen waren aanwezig. Dit omdat er werd gewerkt met een muziekinstallatie (CD’s met krassen en boxen die meer kraken dan dat er muziek uit komt) en dan komt er steeds meer volk dan gewoonlijk. Het was iets bijzonders… Ik vermoed dat de leerlingen van Mindjiven iets te veel naar videoclips van Nelly hebben gekeken (vraag me echt niet waar). Bijna alle jongens liepen hier rond met mini plakkers op hun gezicht en mega geforceerde kettingen rond hun hals. Afwisselend was er theater en dans. Bij de dans was het opmerkelijk dat wanneer er een meisje danste een jongen uit het publiek 5 seconden naast haar ging dansen. Dit was juist genoeg om een stoere foto te nemen. Als bedanking geven ze het meisje dan een centje. De jeugd é van tegenwoordig!

Binnen enkele dagen (8 maart) is het Vrouwendag! Dit wordt hier uitgebreid gevierd met (terug) een defilé. Speciaal voor deze dag worden er kleren gemaakt die de vrouwen kunnen kopen om te defileren. Maar het is één commercieel spelletje. Elk jaar is het een ander kleur waardoor bijna iedereen verplicht is om nieuwe kleren te kopen. Het zou me niet verbazen dat de maker van deze kleren de kassa van Paul Biya serieus hebben gevuld om zijn monopoliepositie te behouden. Er wordt gefeest maar waarvoor? De overheid maakt van de Vrouwendag een groot (en voor hen een economisch mooi) feest maar voor de rest doen ze niets ten voordele van de vrouwen. Van voor zonsopgang zijn de meeste vrouwen al op pad om water te gaan halen. Meestal nog met een kleine op hun rug. Ze zijn de hele dag in de weer om hun gezin (soms wel met 10 kinderen) te onderhouden enzovoort… Ondertussen liggen de mannen maar wat onder een boom te liggen. Vele mannen zijn hier landbouwer en vrouwen huismoeder als beroep. Maar ik ben er bijna zeker van als het regenseizoen eraan komt, en het tijd is voor op het land te werken, dat de man onder zijn boom zal blijven liggen en dat de vrouw aan de slag zal gaan op het veld.
De verhouding is in mijn ogen echt oneerlijk en dan stel ik me dan ook de vraag of het wel nodig is om Vrouwendag te vieren.


Bert, nog een tipje: neem maximum 100 €. Dan heb je zeker genoeg om tot in Mouda te geraken en dan ben je nog steeds de rijkste van de hele trein. Ik heb in één maand ongeveer 1/8 van mijn budget uitgegeven en daar zitten enkele serieuze kosten bij zoals de trein, de taxi van de luchthaven naar Maison de Scheut (afzetters), aankoop van kleren en mijn financiële bijdrage in de instelling die ik volgende maand zal verviervoudigen. Mijn financiële bijdrage is iets te groot als ik zie hoeveel geld ze uitgeven aan eten en als ik zie wat een gemiddeld loon per maand is.
Ik zal je tijdig zeggen hoeveel geld je moet meenemen.
In Yaoundé zullen de mensen van de “Maison de Scheut” je wel helpen om een ticket voor de trein te kopen. Het zal in jouw ogen tamelijk hectisch verlopen maar er zit een structuur in hoor. Je maakt zelf uit of je een bed wil of een zitje in eerste klas (te vergelijken met de eventuele vierde klasse in België). Hou je ticket goed bij want ze komen verschillende malen controleren. Een uurtje voor aankomst zal er iemand passeren om tickets te verkopen voor Touristique. Vraag een ticketje (6000CFA) tot in Maroua maar zeg er al van eerste keer bij dat je er uit moet in Mouda (33 km voor Maroua). Als je aankomt in Ngaoundéré zal de trein “bestormd” worden door jongeren om je bagage te dragen. Ze zullen je hun pasport geven als teken van vertrouwen. Ik heb mijn bagage zelf gedragen. Bij het verlaten van het station moet je je ticket afgeven. Als je het echt wil houden als souvenir dan moet je het vragen en eventueel iets in hun handen stoppen. Bij het verlaten van het station ga je naar rechts waar er normaal gezien enkele grote bussen van Touristique zullen staan. Je moet je ticket afgeven aan de “balie” en daar zou ik nog eens uitdrukkelijk zeggen dat je er uit moet in Mouda (Fondation Bethléem). Dit om ervoor te zorgen dat je bagage bereikbaar is als je in Mouda aankomt. Als alle tickets voor de bus verkocht zijn (eventjes wachten dus) zullen ze beginnen met namen af te roepen en de tickets (die je voordien op de trein hebt gekocht) uit te delen. Als je je ticket hebt kan je instappen op de bus. Zorg dat je zeker genoeg water bij je hebt op de bus. Je zult enkele keren stoppen voor een sanitaire stop of om vlug iets te kopen.


Aangekomen in Mouda, zal ik je opwachten in de “Survultage” en hopelijk kunnen we daar dan een frisse pint drinken!

Nog een leuke anekdote: Iemand geïnteresseerd in een T Shirt van Osama Bin Laden? Je kan er hier gerust kopen op de markt in Maroua! Ik ben ook reeds Fidel Castro tegen gekomen. Het is een leerling van de CFAM. Toen hij z’n naam zei, zei ik dat ik George Bush was maar hij kon het echter wel bewijzen via zijn pasport. Blijkbaar loopt er in Garoua een Adolf Hitler rond maar hij heeft geen enkel besef wat voor een shock deze naam zou teweeg brengen in Europa. Tjah… Het is hier een ander wereldje… Maar ik blijf dolgelukkig dat ik deze wereld kan ontdekken.